De in Keulen (op 3 november 1982) geboren Henrik Freischlader is een autodidact.  Als kind was hij reeds gefascineerd door geluid en muziek. Op 4 jarige leeftijd begon hij op potten en pannen te drummen en probeerde later ook nog piano en bas maar zijn grote liefde was de gitaar.  Op 14 jarige kreeg hij zijn eerste gitaar die (nog) wat te groot uitviel voor hem, maar dat wist hij op te lossen door ze, Jeff Healy-gewijs, liggend op de dijen, te bespelen.

Geïnspireerd door gitaristen als Gary Moore, BB King, Stevie Ray Vaughan, Peter Green, Rory Gallagher en Robben Ford, ontstond uit zijn oefenschema  een combinatie van virtuoos gitaarspel en een ruwe stem, liefde voor de blues. En Henrik schreef en componeerde al gauw eigen nummers. Een verblijf in Amerika werd gebruikt om te spelen in de clubs in Chicago en met die ervaringen op zak ontwikkelde hij zijn eigen onmiskenbare gitaarstijl.

En als je inmiddels met BB King, Johny Winter, Gary Moore en vele andere het podium hebt mogen delen, dan ben je wel iemand dacht ik zo... Het talent van Freischlader is ook Joe Bonamassa niet ontgaan.  Hij nodigde hem uit als voorprogramma van zijn tournee en deinsde er meerdere keren niet voor terug om samen met Henrik tijdens diens optredens wat gaan te jammen (clipje !).

In 2006 bracht Henrik Freischlader zijn door critici bejubelde debuutalbum The Blues op de markt. Op dit album wordt de akoestische slide tot het uiterste getest.
De openingstrack op deze schijf laat al meteen het beste vermoeden...Zware beukende ritmes, afwisselende gitaarsolo’s, de raspende stem van Henrik .... Maar het hele album ademt bij wijze van spreken alle variëteiten van de blues uit en dit maakt het zo boeiend.  Elektrische en akoestische gitaar, jazzy, funky ritmes.

Freischlader geeft op zijn debuut al onmiddellijk bewijs van zijn ongelooflijk talent om krachtige bluesrock toch melancholisch te laten klinken...Afwisselend,  ontspannend beginnen en overschakelen op broeierige , verrassende subtiele elektrische solo.....Uitstekend allemaal. In de laatste “ballad” krijgt de fijne, luchtige, heldere klank en subtiele variaties van de gitaar de absolute hoofdrol, Peter Green en Eric Clapton zijn nooit ver uit de buurt...Een waardige afsluiter van een boeiend debuut !

Amper een jaar later bracht Freischlader al zijn tweede album uit: Get Closer !  En alle hoopvolle verwachtingen werden moeiteloos ingelost.  Meer zelfs, dit album is nog beter dan zijn toch wel indrukwekkende eersteling.

Opener van dienst is het wat aan Bernard Allison doen denkende Someone Like Me.  Met een funky ritme is deze track de geschikte opwarmer voor de volgende (alweer allen zelf geschreven!) twaalf nummers.  Wat Freischlader allemaal uit zijn gitaar haalt is op zijn zachtst gezegd “indrukwekkend”.  En ook zijn verhalende,  krachtvolle stem past hier uitstekend bij.  Het aanstekelijke ritme van You verwijst wat meer naar zijn bluesliefde en is voorbij zonder je het merkt...Het album dobbert rustig verder met Too Cool For Me en Keep Playin’.  Het verschil is wel groot met zijn debuut maar toont tegelijkertijd zijn veelzijdigheid als songwriter aan.  Dit maakt dat het ook niet zo toegankelijk is als zijn voorganger en meerdere luisterbeurten zal vergen om het allemaal te vatten.  Maar ook tijdens deze verhalende songs komt zijn sublieme gitaarwerk wel tot haar recht op deze cd. Zijn solo’s op de obligate slowers van dienst I Give Up On Loving You en She’s Back (For Another Try) zullen niemand onberoerd laten. 
Op Sometimes krijgen we nog een reden waarom ondergetekende hem liefdevol in de armen sluit en ook naar waarde weet in te schatten: op zijn ééntje, akoestisch , Delta Bluesspelend als de beste !!

Voortgestuwd door de dreigende bass van kompaan Oliver Schmellenkamp volgt hierop de rocker As Long As met alweer schitterend snarenwerk van Freischlader.  In Blues Music komt er vocale versterking van Brenda Boykin, een schitterende zet van Henrik want La Boykin brengt boven de wah wah van een leuk verhaaltje van de Blues, je waant je zo in een achterzaaltje van Chicago...
Op Busy zet drummer Dirk Sengotta knap de lijnen uit , bijwijlen een afrikaans funky bluesritme creërend, heel aanstekelijk allemaal.  Hou je van Boogieblues ? dan is “Livin’It Up” echt iets voor jou.  Afluiter is de titeltrack Get Closer en net dit nummer is wat ons betreft het minst geslaagd.  Het is ons wat te “Poppy”, te clean, te gepolijst in vergelijking met de rest van het album, maar hé met twaalf op dertien heeft hij nog steeds grote onderscheiding, of niet soms ?

In 2008 was er de release van de driedubbele (sic !) Live en dit is puur genieten van het begin tot het einde... Als je het schitterende digipack opent zie je als begroetingstekst: “The Blues Get’s Closer Live” een briljante woordspelende verwijzing naar al zijn albums:  

Op schijf 1 put hij uiteraard rijkelijk uit zijn twee eerste albums,  aangevuld met Dirty Low Down and Bad van Keb Mo .  Deze song  maakt hij tot geheel de zijne met een gegarandeerd kippenvel creërende gitaarsolo erin verwerkt.  De live versies van zijn eerder verschenen songs krijgen hier nog net dat tikkeltje extra erbij met improvisaties losjes en vakkundig uit de pols geschud.
Opnamekwaliteit is uitstekend en je krijgt het gevoel dat je op de eerste rij zit te genieten.

Op schijf 2 begint de band met een instrumentale intro van bijna 7 minuten .  Voor ons wat van het goede teveel, je voelt zo de spanning van het aanwezige publiek ook stijgen...”komaan jong, begin er nu maar aan” . Het gaat vlekkeloos over in Peter Green’s I Loved Another Woman .  Ook een drumsolo van Sengotta komt terecht aan de beurt, mensen wat een drummer is dit toch !  Louis Jordan’s Let the Good Times Roll krijgt een indrukwekkende opknapbeurt en Freishlader’s gitaarwerk is gewoonweg imposant (zoals op het hele album trouwens).
En dan dat prachtige , meer dan twaalf minuten durende Lonely Word.  Het trio haalt alles uit hun kast en geloof me ...het is heel wat !Zéér verdienstelijke versies van de Jimi Hendrix songs Fire en Voodoo Child sluiten dit gedeelte af.

Van de nummers op schijf 3 (Live Bootlegs genoemd) komen er ook 2 terug van op het eerste gedeelte: "Dirty Low Down And Bad" en "She Ain't Got The Blues", maar dan met Sasha Kuhn op het toetsenbord.

Uit de opnames ,op verschillende locaties opgenomen, blijkt hoeveel zin Freishlader telkens weer had om te spelen en het publiek geniet er ook van.  Uitschieter hier is voor ons When I first saw you, maar eigenlijk zijn het allemaal voortreffelijke tracks !

Nog in 2008 kwam er ook de release van 5 Live een zijsprongetje van de man met zijn hobby-clubje van vrienden: Morits Fuhrhop (organ), Tommy Schneller (Sax), Mickey Neher (drums) en Olli Gee (bas).
De vrienden huurden voor enkele dagen een huisje aan het Ratzeburgmeer en slaagden er in om met een zéér gaaf album buiten te komen.
Of het nu om Freischlader songs gaat dan wel om covers van Junior Weels, Ray Charles of Dusty Springfield (!) , het plezier van het spelen druipt van dit album af.

Voor Freischlader zelf lijkt 5 Live de perfecte aanvulling op zijn band .  Daar kan hij zich meer neigen naar de bluesrock terwijl hij in dit project meer de fijnere, gevoeligere snaar bespelen kan.

Alhoewel je nu niet meteen moet gaan denken dat er hier “soft” mee bedoeld wordt, de sax zal je oren meer dan eens teisteren op deze release (tenminste als je zoals ik met de koptelefoon dit album beluistert). Het is gewoon een andere benadering dan degene die we inmiddels van Freischlader kennen.  Men vraagt zich af waar de man zijn energie blijft halen want ondanks zijn drukke agenda (kijk maar eens zijn tourneedata op zijn website) was de man er in december 2009 alweer met een nieuw album Recorded By Martin Meinschäfer.... Maar daarvoor verwijzen wij u naar de pagina met cd recensies.

Henrik Freischlader dus.....een naam om te onthouden want 2010 zou wel eens het jaar van de definitieve doorbraak kunnen worden voor hem !